vagina Sculpture

Ode aan het Leven Gefascineerd volg ik de handen van verloskundige Els van der Meulen (1960); ze bewegen zich krachtig en gepassioneerd, zoals een Italiaanse vrouw in de films van Fellini. Ik realiseer me dat haar handen meer dan duizend baby's op de wereld hebben gezet. Voor haar beroep als Verloskundige ben ik niet in de praktijk. Van der Meulen is ook beeldend kunstenaar. Wat hebben die twee dingen met elkaar gemeen? vraag ik me af. Of beter: is er überhaupt een relatie tussen het begeleiden van een kraamvrouw en het maken van kunst? Gedurende het interview ontvouwt zich het antwoord. Logisch denk ik. Natuurlijk is er een verbinding tussen die twee. Beide professies zijn onlosmakelijk verknoopt, omdat zij zijn ontstaan uit dezelfde drijfveer, namelijk een Ode aan het Leven. Kalf "˜Bij een Ode aan het Leven hoort de dood,' zegt Van der Meulen. Ze staat voor een werk in wording, Kalf geheten. Een tiental gipsen kalverenkoppen ligt te drogen op de vensterbank. De afgietsels zijn in een rij opgesteld oplopend van klein naar groot. De voorjaarszon strijkt over de textuur van de koppen; fijne haartjes op de neusbrug worden zichtbaar en de fluweelzachte huid bij de neus maakt het werk onweerstaanbaar aaibaar. Het is niet wat het lijkt. De opgezwollen ogen en de tong langszij uit de bek, verraden dat het tafereel meer is dan een realistische replica van de kop van een fris, dartel kalfje. "˜Het drama schuilt in de herkomst van het materiaal,"˜ verduidelijkt Van der Meulen. "˜Niet voldragen werd het kalf uit de moederschoot gesneden toen de koe werd geslacht ergens in Brabant. Ik was daar aanwezig, omdat ik organisch materiaal nodig had voor een ander project. Een koe hoort niet drachtig naar de slachtbank te gaan, maar het gebeurt. Commercieel gezien is het verhaal eenvoudig. Een drachtige koe levert meer op. De kiloprijs staat vast. Maar ethisch klopt het natuurlijk niet.' "˜Kijk!' Van der Meulen pakt één van de kalverenkoppen en tilt die omhoog. "˜Niet volgroeid, wel volmaakt. Klaar voor het leven. En in dit geval gereed om weggegooid te worden.' Ik merk dat Van der Meulen uit haar hart spreekt als ze zegt: "˜Hoe duidelijker kan de wegwerpmaatschappij zijn?' Als ode aan dit vroegtijdig gestorven kalf maakte ze een serie afdrukken van de kop, die door verschil in maat, van klein naar groot, symbool staat voor het geboren worden.