Konterfekt I Painting

/PL Bodźcem do działań artystycznych jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie "kim jestem?". Odbywa się to na płaszczyźnie nieustannej samoobserwacji, co znaczy, byciu jednocześnie obserwującym i obserwowanym. Dzięki "wewnętrznym oczom, niezależnej kamerze", przekształcam siebie w obiekt (widok). Na ten obraz nie składa się tylko moje odbicie, ale z racji tego, że jestem sumą myśli czy gestów osób z którymi jestem silnie związana, sięgam po kolejne wizerunki. Przedmiotem opisu jest ciało moje, mojej siostry, matki i jej matki. Według mnie Kurt Vonnegut, mówiąc "Jesteśmy tym, kogo udajemy i dlatego musimy bardzo uważać, kogo udajemy" zapomniał o tym, że czasem dzieje się to poza naszą świadomością. Gdy przywołuję swoją postać, wypożyczam te elementy, które wyraźniej zarysowały się w mojej pamięci. Korzystając ze zdjęć, szkiców i akwareli, tworzę portrety najbliższe temu, co określa się mianem wspomnień. Wspomnienia, przez niektórych nazywane "obrazem osłabionym", nie zawsze są wierne naszej percepcji. Nasza pamięć ma funkcję zapominania. Rysunki czy akwarele ułatwiają szybką rejestracje wrażeń, fotografie natomiast w ogólnym rozumieniu "zaświadzczają rzeczywistość". Manipuluję zgromadzonym materiałem, prywatne relikty poddaję działaniu "nadpisywania"- co nieraz implikuje przesłonięcie. Te przedstawienia zawierają w sobie elementy zbliżone do oryginału, a jednocześnie są tylko obrazem. Dążę więc do tego by były podobne, a jednocześnie wystarczająco odrębne od wzorca by mogły jawić się jako obraz. W obrazach przedstawiam zdefragmentowaną postać, splatam formy realistyczne z abstrakcyjnymi. Oziębłość płótna niweluję wzbogaconą fakturą, mniej lub bardziej zróżnicowanymi płaskimi plamami. Malarstwo to dla mnie także "zabawa" kompozycją. Odchodzę od tradycyjnego ujęcia przestrzeni - moja postać nie znajduje się w żadnej konkretnej sytuacji. Umieszczam ją w niedookreślonym układzie, czasem jedynie sugerowanym detalem: krzesła, dywanu.